Είναι ο ιστορικός που αποκάλυψε σε βάθος την ανθρώπινη φύση με τα αναλλοίωτα στους αιώνες χαρακτηριστικά, έφερε στο φως τα βαθύτερα αίτια των πολέμων, την αληθεστάτην, αλλ’ αφανεστάτην πρόφασιν», κατέγραψε με απαράμιλλο τρόπο την αλαζονεία της δύναμης και προεξόφλησε για όλα τα εγκλήματα που γίνονται και θα γίνονται στο μέλλον, «τα γιγνόμενα και αεί εσόμενα», όσο δεν (θα) αλλάζει η φύση των ανθρώπων «έως αν η αυτή φύσις των ανθρώπων ή»
Στο κέντρο του ιστορικού γίγνεσθαι βλέπει την ανθρώπινη φύση με όλες τις βασικές ψυχολογικές καταστάσεις που κυριαρχούν: Ιδιοτέλεια, φιλοδοξία, υπεροψία, πλεονεξία, αλαζονεία, και τη δύναμη την οικονομική που κινεί προς δράση.
Ο ισχυρός τρώγει τον αδύνατο. Ο αδύνατος αναγκαστικά ζητεί την προστασία του ισχυρού. Ο ισχυρός προσφέροντάς τη ν γίνεται ισχυρότερος. Η προστασία που ζητεί ο αδύνατος για να επιβιώσει, γίνεται αφορμή να χάσει την ελευθερία του.
Αυτοί που γράφουν ιστορία, όχι αναζητώντας την αλήθεια, αλλά χάριν ιδιoτελών σκοπών, για να δικαιολογήσουν την τάξη τους, την παράταξή τους, είναι οι ιστορικοί που επιδιώκουν «αταλαίπωρον την ζήτησιν της αληθείας» και «αγώνισμα ες το παραχρήμα ακούειν»(σε πιο ελεύθερη μετάφραση αυτό σημαίνει «πονήματα που γαργαλούν τα αφτιά»).
ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΗΣ
Έφυγε από τη ζωή, ο Κωνσταντίνος Γκιόσος
Δεν πέρασε καιρός, πριν λίγες μέρες, που από τραγικό λάθος σε πέθαναν πριν την ώρα σου, Καλέ μου. Να το πήρες κατάκαρδα;
Ποιος; Ο Κώστας ,ο αθάνατος, ο παρ’ολίγον αιωνόβιος, ο αιώνιος έφηβος, ο καλοφαγάς, ο γλεντζές, ο ταξιδευτής, που έσερνε πάντα το χορό;
Θυμάμαι την αξέχαστη τριανδρία του χωριού, εσένα Κώστα , τον αδερφό σου, το χρυσό αηδόνι , το Θόδωρο , και τον ξάδερφό σου, το Νίκο Μάνθιο, που τα καλοκαίρια, κάθε βράδυ, από τα σκέμπια της Λιάζαινας, στήνατε το Δεροπολίτικο, όπως λέγαμε τότε το πολυφωνικό. Και η αρχή γινόταν με το πασίγνωστο « Άιντε Μάρω στο πηγάδι».Κι εμείς κρεμόμασταν από τα χείλη σας και τα ανοιχτά παράθυρα , να σας ακούμε.
Και ήταν και αυτός ο Άμπος, που έπαιζε γλυκόλαλη φλογέρα και ακουγόταν από τις πλαγιές του Μπόζοβου, εσείς μας ομορφαίνατε τη φτωχή ζωή των χρόνων εκείνων. Και η χορεία αυτή έσβησε, όπως σβήνουν όλα τα πράγματα στη ζωή, όπως όλα ακολουθούν την τροχιά τους…
Κώστας Γκιόσος, Χρήστος Τσιλιμαντός, Τάκης Πάνου, Βάσος Παπαθανασίου Ασπασία Δημητριάδου, Γιώργος Τσιέβης, παιδιά μιας τάξης στο Γυμνάσιο, με τι στερήσεις περάσατε τα χρόνια της κατοχής, με βιβλία που περνούσαν από τον ένα στον άλλο, και πρωινό κουρκούτι, αν υπήρχε και αυτό…
Και όμως αντέξατε και καταχτήσατε υψηλές θέσεις στη ζωή.
Χάρηκες, Κώστα, τη ζωή, δεν πρέπει να ‘χεις παράπονο γι αυτό. Και είχες γαλήνιο θάνατο, που μόνο στις διαλεχτές φύσεις χαρίζει η ζωή. Ίδιο θάνατο με τον άλλο εκλεκτό του χωριού, το Βασίλη Σταμπόλη και την αλησμόνητη, τη γλυκειά μου Τζένη. «Το μεν γαρ αποθανείν πάντων η πεπρωμένη κατέκρινε , το δε καλώς αποθανείν ίδιον τοις σπουδαίοις η Φύσις απένειμε.
Κώστας Τσιλιμαντός
2)Σκεπαστή αγορά. Διασκέδαση σε ταβέρνα.
Ο εορτασμός του Αγίου Νικολάου στην Πωγωνιανή, 19/5/2019
Ο εορτασμός του Αγίου Νικολάου στην Πωγωνιανή, 19 ΜΑΪΟΥ 2019
Μνημόσυνο του Κωνσταντίνου Γκιόσου
Φίκος-Γιώργος Σααδεδίν
SlideShow Ε. Γκόγκου
Μια Βοστινιώτικη μουσική ανάμνηση
Τα
όσα νέα επιτεύγματα της τεχνολογίας, το διαδίκτυο, οι «αναρτήσεις», και
η επικαιρότητα της «καραντίνας» συμβαίνουν γύρω μας, αποτελούν μια
καταφυγή των αναμνήσεων και των ενθυμήσεων της ανθρώπινης ψυχολογίας,
όπως λένε οι ειδικοί.
Και μέσα σε όλη αυτή τη «δικτύωση», η παλιά
φωτογραφία, η παλιά ανάμνηση και ενθύμηση μιας παλιάς εικόνας στο
χαρτί, επιβεβαιώνει την παλιά γνωμάτευση «μια φωτογραφία χίλιες
λέξεις».
Κάπως έτσι έφθασε στην ανάρτηση στον «Βοστινιώτη» του πληθωρικού παραγωγού, του αγαπητού Βαγγέλη Γκόγκου, το κλαρίνο του Φίκου, σαν χρέος και σαν μια ενθύμηση της Βοστίνας που έφυγε, μιας μουσικής ιστορίας της Πωγωνιανής που δεν γράφτηκε, κάτι που αποτελεί ένα ιστορικό κενό του χωριού.
Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
Γράφει ο Κώστας Γ. Τσιλιμαντός
Στον ανωτέρω τίτλο η λέξη «ελληνική» είναι περιττή, διότι μπορεί να γράφτηκαν στα νεώτερα χρόνια και αλλού «τραγωδίες», αλλά κατά μίμηση του όρου. Αυθεντική είναι μόνον η ελληνική.
Αλλά και αυτή μόνον για έναν αιώνα, τον πέμπτο π.Χ. εκεί που ο πολιτισμός με την τραγωδία έφτασε στο μεγαλύτερο ύψος της ακμής του. Εκεί ανθίζει και ωριμάζει. Χάνεται η δημοκρατία, σβήνει και αυτό το μεγαλειώδες άνθος.
Εμείς εδώ δεν θα ασχοληθούμε με το πώς γεννήθηκε και πως εξελίχθηκε η τραγωδία, στην οποία αρχικά πρωταγωνιστούσαν στη σκηνή οι θεοί. Αυτά μπορεί να τα βρεί κανείς εύκολα σε οποιαδήποτε Γραμματολογία.Όταν απομακρύνθηκαν οι θεοί από τη θυμέλη και αυτό σημαίνει ότι πρωταγωνίστησε στη σκηνή ο άνθρωπος, και αυτό το δεύτερο σημαίνει ότι το άτομο έγινε αυτεξούσιο, δηλαδή απέκτησε την ικανότητα να διατηρεί την ελευθερία της σκέψης και δράσης του και το δικαίωμα να επιλέγει, αντιμέτωπος με τη μοίρα του και δημιουργός της ζωής του, τότε πλέον δεν έχομε πάλη θεών αλλά πάλη θνητών στη σκηνή.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Πωγωνιανή, του Αγίου Γεωργίου
Πριν 40 χρόνια στην Πωγωνιανή, σαν σήμερα, του Αγίου Γεωργίου.