.png)
Καλό ταξίδι αγαπημένε μου αδελφέ Κώστα (1927 - 2017)
  Έφυγε από τη ζωή, ξαφνικά χθες Πέμπτη 2/11/2017, ο αδελφός μου Κωνσταντίνος Γκόγκος.Η κηδεία του θα γίνει στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αρχιμανδρειού-Ιωάννινα, Τρίτη 7/11/2017 στις 12:00 μ.μ. Η ταφή του θα γίνει στο Νεκροταφείο του Αγίου Νικολάου Πωγωνιανής. |
##
ΚΩΝΣΤ. ΙΩΑΝ. ΓΚΌΓΚΟΣ (1927-2.11.2017)
πρ. Προϊστάμενος Ταχυδρομείου Πωγωνιανής
«Δεν χύονται τα δάκρυα ματαίως
επί τον τάφον των ευδοκίμων»
(ΑΝΔΡ. ΚΑΛΒΟΣ, Ωδή κγ΄)
Πάνω στην εποχή της άροσης και της σποράς θέλησε ο Μεγάλος Σποριάς, «ὁ Κύριος τῆς ζωής καί τοῦ θανάτου», να πάρει και να «σπείρει» «τό φθαρτό σῶμα» του δούλου του Θεού Κων/ίνου Ι. Γκόγκου (Κ.Ι.Γκ.), για «νά ἐνδυθῇ ἀφθαρσία…, νά ἐνδυθῇ ἀθανασία» (Α΄ Κορ. 15, 53), κατά την ημέρα της Κρίσεως.
Πλήρης ημερών, ενενηκοντούτης (γεν.το 1927), «ἐξεδήμησεν εἰς Κύριον» στις 2-11-2017, για να αναπαυθεί κοντά Του. Εξάλλου, όπως λέγει και ο ψαλμωδός Δαβίδ «όλη η ζωή μας είναι δεν είναι εβδομήντα χρόνια, ογδόντα, αν υπάρχει ακόμη πνευματική και σωματική ακμή, και τα περισσότερα απ’αυτά κόπος και πόνος» (Ψαλμ. 89, 10). Γινόμαστε, κατά τον Όμηρο, «ἄχθος ἀρούρης» (Ιλ. Σ 104), δηλαδή βάρος της γης.
«Ἀνεπαύθη, λοιπόν, ἐν Κυρίῳ», αφού έκλεισε ο κύκλος της επίγειας ζωής του. Ανθρώπινα, κάθε άνθρωπος που «φεύγει» για πάντα, μας προξενεί ένα κενό και έναν πόνο στην ψυχή μας, ιδιαίτερα στους οικείους του. Και ο γράφων, που τυχαίνει να είναι δευτεροξάδερφος, δεν το κρύβει ότι λυπήθηκε πολύ, που δε θα τον ξανασυναντήσει καλοκαίρι στ’ αγαπημένα μας Γιάννινα.
Ήταν γιος του αειμνήστου και πολύ αγαπητού στα χωριά του Πωγωνίου ταχυδρόμου μας (ερχόταν στη δεκαετία του ’50 με το μουλάρι από χωριό σε χωριό, χειμώνα καλοκαίρι) και καλλικέλαδου τραγουδιστή των πολυφωνικών μας τραγουδιών, του Γιάννη Γκόγκου, και της μακαρίτισσας της Αθηνάς, κόρης του Λάμπρου Οικονόμου από τους Ποντικάτες. Γόνος δηλαδή του περίφημου ιερέα (οικονόμου) των Ποντικατών, του πασίγνωστου μπαμπα-Κονόμου.
Άνθρωπος ευφυής και δυναμικός, τελειώνει το Γυμνάσιο Πωγωνιανής και σταδιοδρομεί ως υπάλληλος Ταχυδρομείων. Πολλά χρόνια υπηρέτησε με ευσυνειδησία και ευγενικό τρόπο στο τότε Ταχυδρομείο Πωγωνιανής, του οποίου και προΐστατο (ως προϊστάμενος ήταν γνωστός σε όλους). Αυτό εξυπηρετούσε όλη την περιοχή ταχυδρομικά, τηλεπικοινωνιακά και τηλεγραφικά (τα τρία ΤΤΤ, ως λεγόταν παλαιότερα).
Αξιοποιώντας την εσωτερική του δύναμη, την ευφυία του και την τάση για γνώση, για να πετύχει κάτι το ανώτερο και καλύτερο στη ζωή του, σπούδασε στην Πάντειο Σχολή, απ’ όλου έλαβε το πτυχίο, το οποίο και τον βοήθησε στην ανέλιξή του. Έτσι, μετατέθηκε κατόπιν στα Ταχυδρομεία των Ιωαννίνων, αφυπηρετήσας ευδοκίμως με τον βαθμό του Διευθυντή.
Δημιούργησε εξαιρετική οικογένεια με την εκλεκτή της καρδιάς του, την αγαπημένη του Μαρίκα, της οποίας προηγήθηκε η «κοίμηση», και το υπόλοιπο της ζωής του το διήλθε με στωικότητα και ιώβειο υπομονή, αφού τον ενίσχυε και τον θέρμαινε και η άπειρη αγάπη και συμπαράσταση των δύο χαριτωμένων θυγατέρων του, της Ευθαλίας και της Βασιλικής με την οικογένειά της, που είναι καταξιωμένες μέσα στην κοινωνία, αλλά (εννοείται) και των οικείων αυτού.
Τον ξάδερφό μου Κ. Γκόγκο (Κώτσιο Γκόγκο, τον ξέραμε όλοι μας), τον πρωτογνώρισα ως μαθητής Γυμνασίου Πωγωνιανής (1958-1964), γιατί είχε σχέση και με τα του γυμνασιακού οικοτροφείου. Η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι έχω μπροστά μου έναν γλυκοθεώρητο και λεβέντη άνθρωπο. Όπως και πράγματι ήταν στη ζωή του: ευχάριστος και λεβέντης στην όψη και στο σώμα, αλλά και στην ψυχή.
Η βαθειά κοινωνικότητά του, η ταπεινότης του, η ευγενική και φιλική του συμπεριφορά, η καταδεκτικότητα και το φιλόξενο πνεύμα του, η προσήνεια και η ευπροσηγορία του, και άλλες αρετές που τον κοσμούσαν, τον έκαναν πολύ αγαπητό στους συνανθρώπους και στους συντοπίτες του.
Πέραν τούτων, σ’ όλη του τη ζωή δεν απέβαλε και ούτε παραθεώρησε ποτέ του την αξία της ελληνορθόδοξης παράδοσης και τον πλούτο του λαϊκού μας πολιτισμού, που εβίωνε σε κάθε στιγμή της ζωής του. Τον διέκρινε λοιπόν η βαθειά του πίστη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον γεννήτορα τόπο του και τις παραδόσεις. Γι’ αυτό συμμετείχε ενεργά και λεβέντικα σε γιορτές και πανηγύρια, γλεντώντας παραδοσιακά, καθαρώς ελληνικά. Κρατούσε δε μέχρι τελευταία και τον δεσμό της συγγένειας, που τείνει σήμερα να εξαφανιστεί, και επικοινωνούσε είτε προσωπικά είτε τηλεφωνικά, για ν’ ακούσει κάτι, να μάθει και να χαρεί.
Προσπαθήσαμε με κάποιες πινελιές να παρουσιάσουμε το πορτρέτο του Κ. Γκόγκου, που, «φεύγοντας» για την «ἄνω Ἱερουσαλήμ», μας άφησε μνήμη/παρακαταθήκη «καλοῦ κἀγαθοῦ ἀνδρός».
Η λογική μάς λέει: Πρέπει να μοιάσεις του προσώπου που θαυμάζεις και επαινείς. Στη νεότερη ιδίως γενιά ο Κ. Γκόγκος άφησε το καλό παράδειγμα προς μίμηση. Είναι πλέον θέμα δικής τους επιλογής.
Εμείς μόνο να ευχηθούμε για τον Κ. Γκόγκο να τον αναπαύει ο Θεός «ἐν χώρᾳ ζώντων καί δικαίων» και στους οικείους του να δίνει δύναμη, πίστη και υπομονή, για να προχωρούν την ανηφορική πορεία της ζωής.
Επικαλούμεθα όμως και την προσευχή του Κώστα από πάνω, για να βγούμε από τα τρομερά ηθικοκοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα των καιρών μας, και να βρει και πάλι το δρόμο της η ταλανιζόμενη πατρίδα μας την οποία και υπεραγαπούσε.
Αγαπητέ μας Κώστα, έστω η μνήμη σου αιωνία!
πρ. Προϊστάμενος Ταχυδρομείου Πωγωνιανής
«Δεν χύονται τα δάκρυα ματαίως
επί τον τάφον των ευδοκίμων»
(ΑΝΔΡ. ΚΑΛΒΟΣ, Ωδή κγ΄)
Πάνω στην εποχή της άροσης και της σποράς θέλησε ο Μεγάλος Σποριάς, «ὁ Κύριος τῆς ζωής καί τοῦ θανάτου», να πάρει και να «σπείρει» «τό φθαρτό σῶμα» του δούλου του Θεού Κων/ίνου Ι. Γκόγκου (Κ.Ι.Γκ.), για «νά ἐνδυθῇ ἀφθαρσία…, νά ἐνδυθῇ ἀθανασία» (Α΄ Κορ. 15, 53), κατά την ημέρα της Κρίσεως.
Πλήρης ημερών, ενενηκοντούτης (γεν.το 1927), «ἐξεδήμησεν εἰς Κύριον» στις 2-11-2017, για να αναπαυθεί κοντά Του. Εξάλλου, όπως λέγει και ο ψαλμωδός Δαβίδ «όλη η ζωή μας είναι δεν είναι εβδομήντα χρόνια, ογδόντα, αν υπάρχει ακόμη πνευματική και σωματική ακμή, και τα περισσότερα απ’αυτά κόπος και πόνος» (Ψαλμ. 89, 10). Γινόμαστε, κατά τον Όμηρο, «ἄχθος ἀρούρης» (Ιλ. Σ 104), δηλαδή βάρος της γης.
«Ἀνεπαύθη, λοιπόν, ἐν Κυρίῳ», αφού έκλεισε ο κύκλος της επίγειας ζωής του. Ανθρώπινα, κάθε άνθρωπος που «φεύγει» για πάντα, μας προξενεί ένα κενό και έναν πόνο στην ψυχή μας, ιδιαίτερα στους οικείους του. Και ο γράφων, που τυχαίνει να είναι δευτεροξάδερφος, δεν το κρύβει ότι λυπήθηκε πολύ, που δε θα τον ξανασυναντήσει καλοκαίρι στ’ αγαπημένα μας Γιάννινα.
Ήταν γιος του αειμνήστου και πολύ αγαπητού στα χωριά του Πωγωνίου ταχυδρόμου μας (ερχόταν στη δεκαετία του ’50 με το μουλάρι από χωριό σε χωριό, χειμώνα καλοκαίρι) και καλλικέλαδου τραγουδιστή των πολυφωνικών μας τραγουδιών, του Γιάννη Γκόγκου, και της μακαρίτισσας της Αθηνάς, κόρης του Λάμπρου Οικονόμου από τους Ποντικάτες. Γόνος δηλαδή του περίφημου ιερέα (οικονόμου) των Ποντικατών, του πασίγνωστου μπαμπα-Κονόμου.
Άνθρωπος ευφυής και δυναμικός, τελειώνει το Γυμνάσιο Πωγωνιανής και σταδιοδρομεί ως υπάλληλος Ταχυδρομείων. Πολλά χρόνια υπηρέτησε με ευσυνειδησία και ευγενικό τρόπο στο τότε Ταχυδρομείο Πωγωνιανής, του οποίου και προΐστατο (ως προϊστάμενος ήταν γνωστός σε όλους). Αυτό εξυπηρετούσε όλη την περιοχή ταχυδρομικά, τηλεπικοινωνιακά και τηλεγραφικά (τα τρία ΤΤΤ, ως λεγόταν παλαιότερα).
Αξιοποιώντας την εσωτερική του δύναμη, την ευφυία του και την τάση για γνώση, για να πετύχει κάτι το ανώτερο και καλύτερο στη ζωή του, σπούδασε στην Πάντειο Σχολή, απ’ όλου έλαβε το πτυχίο, το οποίο και τον βοήθησε στην ανέλιξή του. Έτσι, μετατέθηκε κατόπιν στα Ταχυδρομεία των Ιωαννίνων, αφυπηρετήσας ευδοκίμως με τον βαθμό του Διευθυντή.
Δημιούργησε εξαιρετική οικογένεια με την εκλεκτή της καρδιάς του, την αγαπημένη του Μαρίκα, της οποίας προηγήθηκε η «κοίμηση», και το υπόλοιπο της ζωής του το διήλθε με στωικότητα και ιώβειο υπομονή, αφού τον ενίσχυε και τον θέρμαινε και η άπειρη αγάπη και συμπαράσταση των δύο χαριτωμένων θυγατέρων του, της Ευθαλίας και της Βασιλικής με την οικογένειά της, που είναι καταξιωμένες μέσα στην κοινωνία, αλλά (εννοείται) και των οικείων αυτού.
Τον ξάδερφό μου Κ. Γκόγκο (Κώτσιο Γκόγκο, τον ξέραμε όλοι μας), τον πρωτογνώρισα ως μαθητής Γυμνασίου Πωγωνιανής (1958-1964), γιατί είχε σχέση και με τα του γυμνασιακού οικοτροφείου. Η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι έχω μπροστά μου έναν γλυκοθεώρητο και λεβέντη άνθρωπο. Όπως και πράγματι ήταν στη ζωή του: ευχάριστος και λεβέντης στην όψη και στο σώμα, αλλά και στην ψυχή.
Η βαθειά κοινωνικότητά του, η ταπεινότης του, η ευγενική και φιλική του συμπεριφορά, η καταδεκτικότητα και το φιλόξενο πνεύμα του, η προσήνεια και η ευπροσηγορία του, και άλλες αρετές που τον κοσμούσαν, τον έκαναν πολύ αγαπητό στους συνανθρώπους και στους συντοπίτες του.
Πέραν τούτων, σ’ όλη του τη ζωή δεν απέβαλε και ούτε παραθεώρησε ποτέ του την αξία της ελληνορθόδοξης παράδοσης και τον πλούτο του λαϊκού μας πολιτισμού, που εβίωνε σε κάθε στιγμή της ζωής του. Τον διέκρινε λοιπόν η βαθειά του πίστη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον γεννήτορα τόπο του και τις παραδόσεις. Γι’ αυτό συμμετείχε ενεργά και λεβέντικα σε γιορτές και πανηγύρια, γλεντώντας παραδοσιακά, καθαρώς ελληνικά. Κρατούσε δε μέχρι τελευταία και τον δεσμό της συγγένειας, που τείνει σήμερα να εξαφανιστεί, και επικοινωνούσε είτε προσωπικά είτε τηλεφωνικά, για ν’ ακούσει κάτι, να μάθει και να χαρεί.
Προσπαθήσαμε με κάποιες πινελιές να παρουσιάσουμε το πορτρέτο του Κ. Γκόγκου, που, «φεύγοντας» για την «ἄνω Ἱερουσαλήμ», μας άφησε μνήμη/παρακαταθήκη «καλοῦ κἀγαθοῦ ἀνδρός».
Η λογική μάς λέει: Πρέπει να μοιάσεις του προσώπου που θαυμάζεις και επαινείς. Στη νεότερη ιδίως γενιά ο Κ. Γκόγκος άφησε το καλό παράδειγμα προς μίμηση. Είναι πλέον θέμα δικής τους επιλογής.
Εμείς μόνο να ευχηθούμε για τον Κ. Γκόγκο να τον αναπαύει ο Θεός «ἐν χώρᾳ ζώντων καί δικαίων» και στους οικείους του να δίνει δύναμη, πίστη και υπομονή, για να προχωρούν την ανηφορική πορεία της ζωής.
Επικαλούμεθα όμως και την προσευχή του Κώστα από πάνω, για να βγούμε από τα τρομερά ηθικοκοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα των καιρών μας, και να βρει και πάλι το δρόμο της η ταλανιζόμενη πατρίδα μας την οποία και υπεραγαπούσε.
Αγαπητέ μας Κώστα, έστω η μνήμη σου αιωνία!
Παύλος Αθ. Παλούκας
(Εξάδελφος-Ποντικατιώτης)