.png)
I N MEMORIAMτου Κώστα Γ. Τσιλιμαντού
Μετά από ένα σχεδόν αιώνα στίβω τη μνήμη μου, γερασμένη και θολή, να αποστάξει κάποιες εικόνες , που σφράγισαν την τότε ζωή μου
Φοίιτησα στο Γυμνάσιο του χωριού μου όλο κι όλο ενάμιση χρόνο. Ο εμφύλιος πόλεμος με πρόλαβε στα μισά της Δευτέρας τάξης. Το Γυμνάσιο έκλεισε κι εγώ ανταρτόπληκτος βρέθηκα στα Λυόμενα αμπελοκήπων, στα Ιωάννινα. Μετά όλα άλλαξαν στη ζωή μου. Επανέρχομαι. Τρεις οι καθηγητές μας στην τάξη: Θεοδωρίδης - Μαθηματικά. Καρακίτσος - Φυσική και…Αρχαία Ελληνικά! (τα αλήστου μνήμης του Φιλικού. Λύκος διώκει αμνόν) Θυμήθηκα όμως και κάποιον Λεονταρίτη στη Γεωγραφία χωρίς υπάρχοντα χάρτη στην τάξη.
Άριστος καθηγητής ο Καρακίτσος στη Φυσική του δίδασκε με ορμή και πάθος. Στη μνήμη μου κάπου βρίσκεται σκαλωμένη η «Βούλφειος Φιάλη» του. Για τα αρχαία ελληνικά του δε θα ‘λεγα το ίδιο… Πολύ καλός μαθηματικός και ο Θεοδωρίδης. Υψηλος, ευθυτενής, αυστηρός και αγέλαστος μ ε ύφος αξιωματικού, όπως δίδασκε, τον φοβόμασταν, δεν έδειρε όμως ποτέ κανένα.
Ο Λίβας έξω πάντα. στο Γυμναστήριο. Τι ωραία τα ελληνικά του . Προσχέ! Στον ενικό τα παραγγέλματα. Εντολή σε ένα σώμα ατόμων. Τα λίγα που θιυμάμαι:: ‘Αρχιζε με το «προεισαγωγικόν άλμα, άρξασθε! », Συνέχιζε με «έκταση των χειρών πλαγίως ταχέως» , «πρόπτυξη», «ανάταση»,επίκυψη, «πρηνής θέσις» και βάδην με τραγούδι. «έν δυο έν η γυμναστική/ τι χαρά μάς σκορπίζει/ και στο σώμα και στην ψυχή/ την υγεία χαρίζει/ Η πατρίς θέλει πάντα νάχει/ στρατιώτας γερούς και καλούς/ να ορμούν αφοβα στη μάχη/ και να διώχνουν παντού τους εχθρούς»/ Φόβος τι θα πεί / είναι εντροπή/ να το νιώσει ‘Ελληνος ψυχή!
Ένα άλλο « της Αγια –Σοφιάς οι πόρτες/ δεν ανοίγουν με κλειδιά (δις)/ μον’ανοίγουν με λεβέντες κι ελληνόπουλα διαλεχτά» ΄ Έχε γεια, γλυκειά μου μάννα,/ έχε γειά γλυκειά ζωή/ κ,ι εγώ πάω να πολεμήσω/ για μια μάννα πιο τρανή!» Αθάνατε Λίβα!
Επέπρωτο, όταν επέστρεψα μετά από δεκαετία εκπαιδευτικού βίου στην Πόλη, να έρθω στο Γυμνάσιο του χωριού μου …Διευθυντής(!), ανίδεος από την ελληνική εκπαιδευτική νομοθεσία, ανίδεος από διοίκηση και το χειρότερο. στα χρόνια της Χούντας… Ικέτεψα, παρακάλεσα να παρέλθη απ’ εμού το ποτήριον τούτο, πλην εις μάτην. Ήταν για μένα μια δύσκολή χρονιά,
Χτυπήθηκα, τσαλακώθηκα θά ‘λεγα, κάποιες οδυνηρές αναμνήσεις μου βρίσκονται στο τέταρτο τεύχος του παρόντος περιοδικού του έτους 2011. Noμίζω πως ήταν μια πονεμένη εμπειρία!
Όμως το Γυμνάσιο του χωριού μου μένει πάντα ιερό και ατσαλάκωτο. ΄΄Ηταν ο Φάρος του. Ήταν το καύχημά μας στο Πωγώνι.
Το τί υπηρξε στα χρονια της ακμής του το γυμνάσιο Πωγωνιανης το ομολογούν εκατονταδες ζωντες μσθητές του και γράφουν στις σελίδες του.Ακόμη και η ελληνική τηλεόραση, τοτε, για τις επιτυχίες των μαθητών του στις Ανώτερες Σχολές ειχε αφιερώσει μια εκπομπή με τίτλο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΩΓΩΝΙΑΝΉΣ.
Μαθητές του, αργότερα εκλεχτοί συγγραφείς όπως ο Κώστας Κωστούλας, και ο Νίκο ς Υφαντής έγιναν οι συνεπείς ιστοριογράφοι του,
οι καλύτεροι υμνητές του..
Στις τάξεις του πυκνό μελισσολόι οι μαθητές του . Βούιζαν από ζωντανές φωνές τα σκαλιά και το γήπεδο στα διαλείμματα. Γιορτάσια και χοροί στις εθνικές επετείους. Ήταν η ζωή του χωριού μας.
Πώς τά ‘φεραν έτσι οι καιροί! Πώς ήρθαν τα πάνω κάτω. Πως ρήμαξε ο τόπος μας, Τώρα σιωπή κι ερημία! Εστέρεψε το λάλον ύδωρ!Το Πωγώνι παγώνει!
Τα βράδυα η κουκουβάγια λαλεί απ ‘ τ’ αδειανά θρανία.
Όμως στις δέλτους της ιστορίας, στην αχλή του χρόνου, στα σκοτάδια των καιρών, σε μια κρυφή γωνιά, λύχνος ακοίμητος αργοκαίει μπρος σ’ένα σχολικό πίνακα που τον φωτίζει και διαβάζειςγια παντα: ΓΥΜΝΑΣΙΟΝ ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ
Κι εμένα η γραφή μου πικρό μνημόσυνο στην ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ.