Απεβίωσε ο Στυλιανός Μπέλλος

Απεβίωσε ο Στυλιανός  Μπέλλος
Ο Στυλιανός Μπέλλος, διακεκριμένος και φημισμένος Ηπειρώτης τραγουδιστής και εκφραστής του παραδοσιακού δημοτικού τραγουδιού πορεύεται στη χώρα των αγγέλων.
Καταγόμενος από τη Σέλιανη Παραμυθιάς, ποτισμένος από παιδί με τα αυθεντικά ακούσματα της δημοτικής μουσικής παράδοσης, μελετητής στην Πανεπιστημονική του μόρφωση, του παραδοσιακού δημοτικού τραγουδιού, εξελίχθηκε σε έναν αυθεντικό ερμηνευτή του δημοτικού τραγουδιού που άφησε μια ιδιαίτερη και προσωπική ταυτότητα και εποχή στην δημοτική μας μουσική παράδοση.
 Υπήρξε καθηγητής φιλόλογος, Λυκειάρχης, στην σταδιοδρομία του και παράλληλα ερμηνευτής και μελετητής του παραδοσιακού δημοτικού τραγουδιού.

Με το πρώτο τραγούδι του την «Ασημούλα», έστρεψε τη δημοτική μουσική στις ρίζες της παράδοσης του Γένους και προκάλεσε μια αναγέννηση  του αυθεντικού δημοτικού τραγουδιού. Παράλληλα με τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών, μελέτησε συστηματικά και την ελληνική παραδοσιακή μουσική κοντά στο καθηγητή του λαογράφο Γεώργιο Μέγα.
Η επαγγελματική του εξέλιξη στην Εκπαίδευση, όπου ο Στέλιος είχε την ευτυχία να διδάξει ελληνόπουλα της διασποράς,  και η καλλιτεχνική του παρουσία στην δημοτική μουσική έκφραση, με την οποία επίσης γοήτευσε συνάξεις και ακροατήρια σε όλες τις Ηπείρους, τον  τοποθετούν σε μια υψηλή θέση  διαδρομής και προβολής, για να τον συνοδεύουν οι διακρίσεις  και οι τιμές που επάξια έτυχε.
Με τον Στέλιο με σύνδεσε μια φιλική γνωριμία η οποία θεμελιώθηκε σε μια αμοιβαία εκτίμηση  και συναντίληψη. Μια ιδιαίτερη ανάμνηση της γνωριμίας αυτής μας συνδέει με μια συστράτευση σε ένα διπλό καθήκον που κληθήκαμε να επιτελέσουμε.
Βρεθήκαμε μαζί, στην ίδια  κατάσταση του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας το 1957, μαζί και με τον φιλόλογο Χρήστο Καράμπαλη, σαν έφεδροι αξιωματικοί, να μετετιθέμεθα από τις μονάδες που υπηρετούσαμε, σε περιφερειακά Τάγματα Εθνοφυλακής Άμυνας (ΤΕΑ), με την εντολή να καλύψουμε παράλληλα καθηγητικά κενά σε   Ηπειρωτικά επαρχιακά Γυμνάσια. Ο Στέλιος  στα Δερβίζιανα, ο Χρήστος  στα Άγναντα και εγώ στο Δελβινάκι  για το Γυμνάσιο Πωγωνιανής. Ήταν μια τιμητική επιλογή, να προσθέσουμε στη στράτευσή μας και την κάλυψη εκπαιδευτικής ανάγκης στην Παιδεία, σε μια δύσκολη εποχή,  στην πρώτη μας εκπαιδευτική απασχόληση μετά την απόκτηση του Πτυχίου μας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Με αυτή την ανάμνηση αυτής της  συστράτευσης με τον Στέλιο, τον συνοδεύω στο τελευταίο ταξίδι και προσεύχομαι μαζί με τους οικείους του ο Θεός να τον αναπαύει.

Κώστας Κωστούλας