Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Α. ΑΡΧΑΪΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ

του Κώστα Γ.Τσιλιμαντού.
Στους  χρόνους των δύο επών που μας ενδιαφέρουν «πάσα η Ελλάς εσιδηροφόρει», που σημαίνει ότι οι άνθρωποι όταν κυκλοφορούσαν ήταν οπλισμένοι.
Υπ’ όψιν ότι τα δύο έπη, Ιλιάς και Οδύσσεια, γράφτηκαν τον όγδοο αιώνα, αλλά αναφέρονται στην αχαϊκή εποχή, από μνήμης βεβαίως.
Κάθε πόλη αποτελούσε κράτος. Δίκαιο γραπτό δεν υπήρχε, μόνον εθιμικό,  στο οποίο οι άνθρωποι εκείνων των εποχών αυτοδικούσαν μεν, αλλά σέβονταν απόλυτα τις καθιερωμένες άγραφες αξίες.
 Μοναδικός  είναι ο νόμος της τιμής και το κύρος της κοινωνίας, όπως επίσης ο σεβασμός στην αιδώ και την δίκη (Δικαιοσύνη).
Ο νόμος της φιλοξενίας υπήρξε σεβαστό, ιερό καθήκον. Φιλοξενία για όσες μέρες δηλώσει ο ξένος, πλύσιμο στο λουτρό, δείπνο και δώρο κατά τον αποχαιρετισμό.

ΜΙΚΡΟ ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΜΙΚΡΟ ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Του Κώστα Γ. Τσιλιμαντού 

Στη χαραυγή του ελληνικού πολιτισμού, όταν ο λογισμός των Ελλήνων ξύπνησε από το λήθαργο και τα σκοτάδια της άγνοιας και πρωταντίκρισε με δέος και τρόμο τον περιβάλλοντα κόσμο γύρω του, δεν έμεινε εκεί, προσπάθησε με τη δύναμη του μυαλού του να δαμάσει και να βάλει σε τάξη το άναρχο και ασύνταχτο υλικό, ώσπου κατάφερε και «εποίησε κόσμον», και μόνον τότε είδε και εθαύμασε και στα χείλη του διαγράφηκε ένα ελαφρά αισιόδοξο χαμόγελο, το πρώτο χαμόγελο επί γης.
Kαι μάννα γέλασες
 Κι οι ακρογιαλές κρυστάλλωσαν το γέλιο.

    Τα άγρια τέρατα που πρώτα βασάνιζαν το νού και την ψυχή του, εξημερώθηκαν  στο φως του  ήλιου και τα φώτα του νου και τη θέση τους πήραν άλλες μορφές,  και ο κόσμος γέμισε από πασίχαρες και πανέμορφες αιθέριες θεότητες, τις Νηρηίδες και Ναϊάδες,(πηγές, ποταμοί, θάλασσα), τις Ορεάδες και Ορεστιάδες, (όρη, βουνά), τις Ναπαίες, Μελεάδες, Δρυάδες και Αμαδρυάδες, (δάση και δέντρα)   τέλος τις νύμφες των σπηλαίων, τις Σπηλαιάδες, έτσι που δεν έμεινε γωνιά ακατοίκητη και μέρος άδειο, που