.png)
ΜEΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑΤου Κώστα Γ.Τσιλιμαντού
Όλη η Μεγάλη Εβδομάδα εμπνέει μυστική ευλάβεια, ώστε ακόμη και στον άπιστο επιφέρει μια αλλαγή στη συμπεριφορά του και κάποια περισυλλογή.
Αρχίζει με την είσοδο και υποδοχή του Ιησού στα Ιεροσόλυμα μέσα σε παραλήρημα ενθουσιασμού, που κράτησε μόνον τρεις μέρες. Κατόπιν ο ασταθής όχλος (το profanum volgus που θα ‘λεγε ο Οράτιος) με πολλή ευκολία γύρισε στο αντίθετο. Ακόμη και μαθητές του, στη δύσκολη ώρα, τον αρνήθηκαν. Οι παθιασμένοι ενθουσιασμοί δεν μας είναι άγνωστοι στην ιστορία να μεταβάλλουν στρατόπεδο και από το ωσαννά προχωρούν στο σταυρωθήτω.
Δυο μέρες η Μεγάλη Τρίτη και η Μεγάλη Πέμπτη εμπνέουν μια ιδιαίτερα ευλάβεια και κατάνυξη.
Η πρώτη εινα η θρυλική βραδιά της αμαρτωλής γυναίκας που μας τη θυμίζει η άμοιρη , πανέμορφη αρχοντοπούλα του Βυζαντίου, Κασσιανή, που με την περήφανη στάση της απέναντι στον αυτοκρότορα Θεόφιλο (829-842), ως υποψήφια νύφη, έχασε το θρόνο και μαζί με αυτόν την ομορφιά και τα νιάτα της που τα έκλεισε σε μοναστήρι.
Εκεί αφοσιώθηκε στο Θεό γράφοντας κάποτε τον περίφημο ύμνο της αμαρτωλής γυναίκας, που μετανοούσα πέφτει μπροστά στα γόνατα του Ιησού, ασπάζεται τα άχραντα πόδια του Διδασκάλου της αρετής, τα αλείφει με μύρο σφογγίζοντάς τα με την κόμη των μαλλιών της και μέσα από την άβυσσαλέα ψυχή των κριμάτων της, φως ιλαρόν αναβλύζει και λυτρωτικός σταλαγμός δακρύων .
Είναι η ημέρα εξιλέωσης αμαρτημάτων του ωραίου φύλου, το οποίο πλημμυρίζει τις κατάμεστες εκκλησίες.
Η δεύτερη, η Μεγάλη Πέμπτη, είναι η μέρα του τραγικού πάθους. Η Ανθρώπινη Αρετή, ο αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον, γυμνός εις κρίσιν ίσταται. Η Άκρα Σιωπή και Ταπείνωση. Κατόπιν η μεγαλειώδης, η ασύλληπτη εικόνα που εμπνευσμένος ποιητής- υμνογράφος οραματίστηκε και ακούμε από τα χείλη ιερουργούντος το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας». Και ο πιο αναίσθητος νιώθει στην εικόνα της Σταυρωμένης Αρετής ρίγη συγκινήσεως να διαδράμουν τα μέλη του.
Εκεί αναλογίζεται κανείς τους κρεμασμένους επί ξύλου των πολέμων, τις μυριάδες των νεκρών στα πεδία των μαχών, τους καέντας στα κρεματόρια, τους δεδιωγμένους ένεκεν δικαιοσύνης, τους μαρτυρούντας υπέρ ειρήνης, τους εν θαλλάσσαις απεγνωσμένους πνιγέντας πρόσφυγας, και όλους αυτούς που δεν έχουν ευαγγελιστή να τους μνημονέψει.
Λαος μου τι εποίησά σοι και τι μοι ανταπέδωκας. Έ σπειρε συγγνώμη και αγάπη προς όλους . κήρυξε με πάθος ότι ο Θεός αγάπη εστίν, κήρυξε το πρωτάκουστο, να αγαπάς τον εχθρό σου, να συγχωρείς τους δημίους σου που σε λοιδωρούν βάναυσα και χαιρέκακα . Τέτοια κηρύγματα, πριν από το δράμα του Γολγοθά δεν γνώρισε η Ιστορία.
Ονειρεύτηκε ένα βασίλειο του Θεού δίχως τάξεις, χωρίς ηγέτες, χωρίς θεσμούς και ιεραρχία, σε ισότητα φύλων και εθνών, σε επανάσταση που δεν ήταν πολιτική αλλά κίνημα ψυχών, που γρήγορα τα μετέτρεψαν οι δήθεν υπηρέτες του, στο αντίθετό τους: Σε τάξεις, σε αδιατάρακτους θεσμούς και αυστηρές δομές βασισμένες σε αμετακίνητη ιεραρχία, σε εθνικότητα και φύλο, σε ευλογία των όπλων και του πολέμου, και δυστυχώς με επικυρίαρχο παντού και σε όλα το χρήμα!
Και για τον διδάσκαλο της αρετής και αγάπης, τον δίκαιο και τον άκακο, ο ακάνθινος στέφανος , τα καρφιά, ο σταυρός η χολή, το όξος, ο μαρτυρικός θάνατος, για να θυμίζει στους αιώνες τη μοίρα του δίκαιου, και του άκακου, όπως την είδε μέσα στους αιώνες πρώτος ο Πλάτων στην Πολιτεία του: «ο δίκαιος,μαστιγώσεται (θα μαστιγωθεί) στρεβλώσεται( θα του σπάσουν τα πλευρά) , δεδήσεται (θα τον δέσουν χειροπόδαρα) πολλά κακά παθών, ανασχινδυλευθήσεται (θα ανασκολοπισθεί) 62, Α.
Τον ανασκολοπισμό στη θέση του ρωμαϊκού μαρτυρίου, του σταυρού, πρόβλεψε ο μέγας Πλάτων.
Και ο δικός μας Βάρναλης: Θεριά οι ανθρώποι/ δεν μπορούν το Φώς για να σηκώσουν/ χίλιες φορές να ρθείς στη γη τόσες θα σε σταυρώσουν.
Που σημαίνει με, άλλα λόγια, και άλλους συλλογσμούς, χωρίς θυσία Πρωτομάστορα / γιοφύρι δε στεριώνει.
Και θρίαμβος χωρίς θυσία δε γίνεται.
Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, ούτος μόνον μένει, εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει. (Ιωάννης, 12,24).
https://tsilimantos.wixsite.com/kostastsilimantos
2019 0423 603625