ΠΑΣΧΑ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΠΑΣΧΑ ΕΛΛΗΝΩΝ
του Κώστα Γ.Τσιλιμαντού

Εορτή εορτών και πανήγυρις πανηγύρεων.

Ιδιαίτερα για μας τους Έλληνες έχει και δεύτερη ονομασία, λέγεται Λαμπρή.
Αν για τους Εβραίους πασίχ σημαίνει πέρασμα από την Ερυθρά θάλασσα και λυτρωμό από τον αιγυπτιακό ζυγό, για μας Λαμπρή σημαίνει μια λαμπροφόρα μέρα  που περάσαμε από τη θανατερή σκλαβιά ενός πολυαίωνος ζυγού, του οθωμανικού,  σε ανάσταση ζωής, ξαναγίναμε αυτό που ήμασταν κάποτε : Έλληνες.

Είναι η πιο μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας και παράλληλα της παλιγγενεσίας, είναι το «μελλούμενο» του Πατροκοσμά. Η γεφύρωση της αβύσσου του θανάτου με την άνοιξη της ζωής.
Είναι το Πάσχα του Ιωάννη του Δαμασκηνού,  όπου η «αναστάσεως ημέρα/εκ θανάτου προς ζωήν/ και εκ γής προς ουρανόν / ημάς διεβίβασεν».
Είναι το Πάσχα του Σολωμού «φιληθήτε γλυκά χέιλη με χείλη/ πέστε Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι»,
 και το Πάσχα «η Αναστάσεως Ημέρα» του Παπαδιαμάντη με λόγο  «μάννα ζωής, δρόσος γλυκασμού, μέλι το εκ πέτρας».
Είναι το Πάσχα της ανθοφορίας, των λουλουδιών, της ανοιξιάτικης ομορφιάς που καταρραχτώνει  αγρούς, περβόλια, κήπους, φράχτες, εξώστες, με τη νύχτα της ανάστασης αρωματισμένη  από άνθη, καπνούς  θυμιαμάτων, φωτισμένη από λαμπάδες των πιστών,παντού αναστάσιμη ομορφιά.  Φύση, άνθρωπος, Θεός, σε μια μεγάλη στιγμή, όλα ΕΝΑ.
 Είναι το Πάσχα των εκκλησιών, των μοναστηριών μας , που με τους υπέροχους ύμνους της ανάστασης, μάς καλούν  «ψυχαίς καθαραίς και αρρυπώτοις χείλεσι» να προσέλθομε και να πιούμε «πόμα καινόν, αφθαρσίας πηγήν», που δικαιώνει τη ζωή, και αξιώνει κάθε άνθρωπο να έχει όχι μόνο δικαίωμα στη ζωή, αλλά και  δικαίωμα στην αγάπη, στο σεβασμό από τους άλλους,  στην προστασία και τη συμπόνια των ομοίων του, όσο ταπεινός και αν είναι.
Πονεμένοι , δυστυχισμένοι, χτυπημένοι από τη μ οίρα, προσέλθετε στο Θεό της Αγάπης και  θα βρείτε ανάπαυση.
Τραυματισμένοι,  ανάπηροι,  εμπνευσθείτε από το παράδειγμα ενός περήφανου Έλληνα αθλητή , που με κομμένο πόδι δεν έχασε την πίστη του, του Μιχάλη  Σεϊτη, και προσέλθετε.
Και είναι το Πάσχα ενός γυμνασιόπουλου,  εκεί  στην όμορφη Πόλη, την άλλοτε Βασιλεύουσα, που παιδιόθεν  έπλαθε στίχους, επί των θρανίων, και  αισιόδοξα εξόρκιζε το κακό  οραματιζόμενος  το έαρ των ψυχών.  Μικρό απόσπασμα: «Μαύροι εφιάλτες φύγετε από τη σκέψη τώρα/ κι ελάτε ω σεις χαρούμερνες , καλόδεχτες, στιγμές./Χειμώνα ενεργοναρκωτή  πάει η δική σου ώρα/ του Ναζωραίου ανάστασες δικές μας απαρχές!(1)
Λαμπρή, Πάσχα , Ανάσταση, άφησε έντονη τη σφραγίδα τους στο λαό μας: Λάμπρος, Λαμπρινή, Λαμπρόπουλος, Αναστάσιος, Αναστασία,  Ανέστης Ανάστος, Αναστόπουλος, Αναστασόπουλος, Πασχάλης, Πασχαλίδης, Πασχαλάκης…
Και τέλος, το Πάσχα ενός αιθεροβάμονα, που εύχεται στον καθένα  να ζήσει την προσωπική του ανάσταση, ανθρώπους με θετική πλευρά  και πίστη στη ζωή, με νέους ριζωμένους στον τόπο τους και δημιουργικούς. Με οικογένειες μονιασμένες, με πολιτικούς που συνεργάζονται για το καλό του τόπου, με πολιτικές ομιλίες  που κσθοδηγούν και δεν εκτρέπουν  σε μίση,  με σωματεία που παρελαύνουν ειρηνικά, ανεπαίσχυντα, με φοιτητές χωρίς επεισόδια, που κρατούν τα πανεπιστήμια πεντακάθαρα, μ ε νέους που δε σπάνε πεζοδρόμια και πάνω απ’ όλα με ευγενείς οδηγούς , αφοσιωμένους στο τιμόνι, χωρίς κορναρίσματα, με υπακοή στους σηματοδότες και σεβασμό στις διαβάσεις για τους πεζούς.
Αμήν! Γένοιτο!
1.      Παιδικό Φως, Πόλη, προ..αμνημονεύτων χρόνων!