ANAΣΤΑΣΙΜΟ

ANAΣΤΑΣΙΜΟ
του Κώστα Γ.Τσιλιμαντού.
«Δε γίνεται η ζωή τη Ζωή να θανατώσει!»

Και ξαφνικά όλα γέμισαν και αναβλύζουν ζωή. Μεστά σπίτια που ζωντάνεψαν και τίναξαν σφρίγος. Ξεσπάσματα στα μπαλκόνια από υγεία και ενθουσιασμό, από χαρές και χειροκροτήματα. Και τραγούδια. Και το απίθανο, το καταπληχτικό κατόρθωμα: Από πολλά παράθυρα της τηλεόρασης συνδυασμένες εξαίσιες μουσικές, χαροποιές συγχορδίες. Πού βρέθηκε τόσος ζήλος, τόση μεγαλειώδης προσπάθεια; Είναι η μεγάλη μάζα των Ελλήνων που επειθάρχησε, ο μεγάλος κίνδυνος που έσπασε τις αλυσίδες του Εγώ και μας συσπείρωσε στο Εμείς. Και να, η αρετή μέσα από τις κρύπτες που πάντα αγάπησε, με νέους να υπηρετούν γεράματα και ασθενείς εν οίκω και τροφή εν μέση οδώ. Εν πενία πλούσιοι και εν ευσπλαγχνία εργάτες,-«μηδείς εξέλθει πεινών»- οι εν ελευθερία πολιορκούμενοι.

Κάτι μας δίδαξε του πόνου το μάθημα.

Όμως ο μεγάλος και απέραντος έπαινος ανήκει στην αδιάκοπη νυχθημερόν επίμοχθη προσπάθεια των αφανών ηρώων, των ιατρών, που μακριά από τα σπίτια τους, όχι μόνον δαπανήθηκαν, αλλά πολλοί το επλήρωσαν και με την ίδια τη ζωή τους.

. Θέ’ μου αυτή η ώρα του πτωχού λαού, που έγινε παράδειγμα για τους ισχυρούς της γης, κάνε να διαρκέσει. Να τη ζήσουμε να χαραχτεί μέσα μας. Να γίνει οδηγός μας.

Μη βλέπουμε μια μειοψηφία πιστών, πιστών υπέρ το δέον, -και κάποιων γνήσιων και καλών χριστιανών που μισούν τον μαύρο άνθρωπο-που δρούν μόνον φροντίζοντες για το σαρκίον τους και αφρόνως δεν υπακούν ούτε σε φωνή πατρίδος ούτε σε φωνή ταγών της εκκλησίας, αλλά αναζητούν Θεό έξω από τον εαυτό τους, τρέχοντες έξω από θυρόκλειστες εκκλησίες, λησμονούντες το ευαγγελικόν ΕΝ ΗΜΙΝ Ο ΘΕΟΣ ,και αγνοώντας τι είπεν ο Απόστολος Παύλος στους Αθηναίους της εποχής εκείνης ότι ο Θεός «ουκ εν χειροποιήτοις ναοίς κατοικεί». Μήπως χειροποίητοι δεν είναι και οι χριστιανικοί;

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ, φίλοι αναγνώστες