.png)
Το χωριό Άνω Ραβένια είναι αμφιθεατρικά χτισμένο σε πλαγιά, στους πρόποδες του λόφου Γκιώνη και σε υψόμετρο 650μ. Πριν δημιουργηθεί ο οικισμός υπήρχαν πολλοί συνοικισμοί των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα μόνο οι ονομασίες (Κάτω Χώρα, Άνω Χώρα, Καβαλάρης, κ.τ.λ.). Το κλίμα είναι υγιεινό και ξηρό λόγω του πετρώδους εδάφους και της καθαρής ατμόσφαιρας που οφείλεται στο υψόμετρο και τα πολλά δάση που το περιβάλλουν. Ο Λαμπρίδης κάνοντας λόγο για το χωριό αυτό το ερμηνεύει ως «τόπο ομαλών».
Τη δεκαετία 1960 τα Άνω Ραβένια είχαν περισσότερους από 400 μόνιμους κατοίκους, που ασχολούνταν με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Σημαντική θέση κατείχε και η αμπελοκαλλιέργεια. Σήμερα υπάρχουν περίπου 100 μόνιμοι κάτοικοι ως επί το πλείστον συνταξιούχοι αλλά και αρκετοί νέοι που ασχολούνται με την γεωργία, την κτηνοτροφία και την υλοτομία.
Στην είσοδο του χωριού δεσπόζει ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το κατά 15μ. ψηλό και σε σχήμα κωδωνοστάσι εντυπωσιάζει τον επισκέπτη. Μόλις περάσεις την χαμηλή είσοδο του ναού, που χτίστηκε το 1816 σε ρυθμό βασιλικής, μαγεύεσαι από το δρύινο τέμπλο με τις ανάγλυφες και σκαλιστές παραστάσεις κατασκευασμένες από Μετσοβίτες τεχνίτες.
Στο πιο ψηλό σημείο του χωριού στέκει επιβλητικός από το 1850 ο Άγιος Νικόλαος, βυζαντινού ρυθμού, με χαμηλό καμπαναριό και περιτριγυρισμένος από λιθόχτιστη μάντρα. Οι εικόνες του είναι δωρεά του Π. Ζιάκα από το Βουζαίον της Ρουμανίας. Η δε ζωγραφική τους ακολουθεί την τεχνική της σχολής του Μιχαήλ Άγγελου.
Λίγο πριν ανηφορήσεις προς την πλατεία του χωριού ο ήχος από το εργαστήρι μουσικών οργάνων σου τραβάει την προσοχή. Γύρω από την πλατεία ο επισκέπτης βλέπει το πετρόχτιστο σχολείο, το παλιό κοινοτικό γραφείο και το κοινοτικό καφενείο που χτίστηκαν με χρηματοδότηση του Ευθύμιου Θωμαϊδη.
Τα Άνω Ραβένια πανηγυρίζουν στις 20 και 21 Μαΐου κάθε χρόνο την ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Νικολάου και των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Τα τελευταία χρόνια καθιερώθηκε και το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου οπότε και έρχονται στο χωριό όλοι σχεδόν οι ξενιτεμένοι. Υπάρχει πολιτιστικός σύλλογος που στόχο έχει την ανάπτυξη του χωριού, την προστασία του περιβάλλοντος, την καθαριότητα, την πραγματοποίηση πολιτιστικών και λοιπών εκδηλώσεων, την διατήρηση των παραδόσεων και γενικά του λαϊκού πολιτισμού του χωριού.
Συμπαραστάτης σε αυτήν την προσπάθεια είναι ο Δήμος Καλπακίου.
(κείμενα Ν.Κατσένης)
Στην είσοδο του χωριού δεσπόζει ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το κατά 15μ. ψηλό και σε σχήμα κωδωνοστάσι εντυπωσιάζει τον επισκέπτη. Μόλις περάσεις την χαμηλή είσοδο του ναού, που χτίστηκε το 1816 σε ρυθμό βασιλικής, μαγεύεσαι από το δρύινο τέμπλο με τις ανάγλυφες και σκαλιστές παραστάσεις κατασκευασμένες από Μετσοβίτες τεχνίτες.
Στο πιο ψηλό σημείο του χωριού στέκει επιβλητικός από το 1850 ο Άγιος Νικόλαος, βυζαντινού ρυθμού, με χαμηλό καμπαναριό και περιτριγυρισμένος από λιθόχτιστη μάντρα. Οι εικόνες του είναι δωρεά του Π. Ζιάκα από το Βουζαίον της Ρουμανίας. Η δε ζωγραφική τους ακολουθεί την τεχνική της σχολής του Μιχαήλ Άγγελου.
Λίγο πριν ανηφορήσεις προς την πλατεία του χωριού ο ήχος από το εργαστήρι μουσικών οργάνων σου τραβάει την προσοχή. Γύρω από την πλατεία ο επισκέπτης βλέπει το πετρόχτιστο σχολείο, το παλιό κοινοτικό γραφείο και το κοινοτικό καφενείο που χτίστηκαν με χρηματοδότηση του Ευθύμιου Θωμαϊδη.
Τα Άνω Ραβένια πανηγυρίζουν στις 20 και 21 Μαΐου κάθε χρόνο την ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Νικολάου και των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Τα τελευταία χρόνια καθιερώθηκε και το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου οπότε και έρχονται στο χωριό όλοι σχεδόν οι ξενιτεμένοι. Υπάρχει πολιτιστικός σύλλογος που στόχο έχει την ανάπτυξη του χωριού, την προστασία του περιβάλλοντος, την καθαριότητα, την πραγματοποίηση πολιτιστικών και λοιπών εκδηλώσεων, την διατήρηση των παραδόσεων και γενικά του λαϊκού πολιτισμού του χωριού.
Συμπαραστάτης σε αυτήν την προσπάθεια είναι ο Δήμος Καλπακίου.
(κείμενα Ν.Κατσένης)